Dzisiejszy dzień mnie wykończył, jestem wypompowana, ba zjebana jak koń po westernie, moje dziecko dziś zrobiło mi jesień średniowiecza, przeszła samą siebie, a ja razem z nią. Żyje tym, że w poniedziałek kiedy zawitamy na wsi na ładujemy akumulatorki wszyscy bez wyjątku, a Lulcia wybiega się za wszystkie czasy i spożytkuje swój nadmiar energii. Walizki dopięte na ostatni guzik, lista na lodówce wisi do odhaczenia co jeszcze, sunia zabezpieczona podwójnie przed kleszczami szczepionką i kroplami bo w ub. roku z majówki przywiozła babeszję, mam nadzieję, że w tym roku, żadne kleszczysko się jej nie czepi, proszę Was trzymajcie kciuki za to. W podróż udajemy się ja z Lulcią pociągiem, a długo będziemy podróżować dwie przesiadki do pokonania 220 km i ponad 4 godziny w podróży, pierwszy raz mam nadzieję, że pociąg ją zahipnotyzuje. Tak więc trzymajcie kciuki za słoneczną pogodę, za naładowanie bateryjek i za to by wszystko poszło tak jak ma pójść. Wracamy w next week :)

Matczyna wściekłość. Temat tabu. Wywołuje poczucie winy - ogromne, nieporównywalne z niczym innym. I strach. Wstyd. Nikomu nie można się przyznać. Czy ta złość będzie ewoluować? "Krzywdzę moje dziecko. Dlaczego przestałam sobie radzić? Jak położyć temu kres?" - takie myśli nie dają spać spokojnie.

Matka krzycząca. Szarpiąca dziecko za rękę. W miejscu publicznym, w domowym zaciszu. Bezradna i przerażona siłą swoich zachowań w obliczu równie bezradnego i przerażonego jej zachowaniem dziecka. Zwykła matka. Taka jak ty, czy ja. Matka kochająca swoje dziecko, chcąca dla niego najlepiej. A jednak: coś w niej pękło. Może powiela zachowania swoich rodziców, chociaż zarzekała się nigdy tego nie robić. Może nie sypia, a może ma problemy w pracy. Może sypie się jej małżeństwo. Może ma za dużo na głowie. Może ma depresję. Przyczyn jej wściekłości może być wiele.

Pora porozmawiać o matczynej złości. To trudne, ale dzieci zasłużyły, żeby o tej wściekłości mówić głośno. Matki również."  czytaj całość

Tak zaczyna się ciekawy artykuł, do którego gorąco Was zachęcam. Bo jest to temat tabu, widzimy ją, wiemy, że jest wśród nas, ale nie mówimy o niej głośno, boimy się co powiedzą inni, przecież wyjdzie na to, że jestem złą matkę. A czy jestem złą matką ? Z pewnością kiedy wstępuje w nas zła matka, kiedy emocje opadną, targają nami wyrzuty sumienia, że jesteśmy złe, i składamy obietnice same przed sobą, że to było ostatni raz więcej się to już nie powtórzy, aż do następnego razu.

Lulcia do roku czasu była złotym, spokojnym dzieckiem, okres pierwszego buntu przyszedł w okolicach drugiego roku jej życia. Krzyki, histeryczny płacz, leżenie na podłodze i walenie rękoma i nogami o podłogę. A wszystko zaczyna się niewinnie. Słysze dobiegające wołanie z pokoju Lulci "Mamo oć". Idę i co Lulcia wskazuje mi miejsce na dywanie daje klocki i mówi "Mama nom" -Mama buduj dom, więc mama zaczyna budować równolegle buduje Lulcia, nagle jeden klocek nie chce wejść, baraszkuje się z tym małą chwilę, po czym rzuca klockiem, a chwilę potem całym zbudowanym domkiem moim jak i swoim, głośno krzycząc. Mama na spokojnie tłumaczy córci, że jak nie chce wejść, to niech poprosi o pomoc mamę, mama pomoże i razem odbudowujemy domek. Choć nie zawsze idzie tak gładko. Ubieramy się z Lulcią do żłobka i co przychodzi nagle wstępuje w nią mały chochlik, krzyczy, bo mama jej  założyła bluzkę, a ona chciała ją założyć, mimo, że nie potrafi, na nic się zdaję tłumaczenie i próba tego by wspólnie założyć bluzkę nie i koniec wstąpił w nią chochlik. Przy takich wybuchach jej złości krzyczy, histerycznie zaczyna płakać, czasem potrafi podejść i ugryźć, pociągnąć za włosy, odepchnąć mocno, uderzyć, uszczypnąć czy popchnąć. A najgorsze są sytuacje kiedy takie zachowanie przejawia w złości do mniejszego dziecka, bo stary da radę. Mama stara się tłumaczyć i rozmawiać, często kończy się to fiaskiem. I gdy do takich sytuacji dochodzą jeszcze inne jak wylanie mleka na dywan, ciągnięcie za uszy psa, ciągłe wołanie z prośbą chodź, przyjdź tu do mnie Lulinko, mama prosi, a ona sobie ze mną pogrywa śmieje się i ucieka, to w matce czasem zagotowuje się krew, zaczyna wszystko buzować i w matce coś pęka, zaczyna krzyczeć, czasem i się zdarzyło tej nie idealnej matce złapać mocniej za rękę i zaprowadzić do drugiego pokoju i zdarzył się też klaps. Wiem część z Was pomyśli o mnie źle, że jestem złą matką, że nie radzę sobie z emocjami, ale nie wierzę w to, ze żadnej z Was nie zdarzył się wybuch złości, w końcu matka też jest człowiekiem i ma prawo mieć gorszy dzień i nie odczytajcie tego jako moje tłumaczenie się z tematu, co to to nie. Zawsze po takiej akcji targają mną emocje, wyrzuty sumienia, że jakiś ze mnie istny potwór. Kocham swoje dziecko nad życie i chcę dla niego jak najlepiej i jestem tylko człowiekiem, który jak każdy z nas popełnia błędy. Takie wpadki się zdarzają nie często, ale są, ciągle nad tym pracuję i staram się zawsze znaleźć inną drogę, ale czasem czara się przelewa kiedy po raz enty z rzędu w ciągu 10 min mówię zamknij lodówkę. Czasem po prostu najnormalniej w świecie wysiadam przy mojej 3-letniej upartej (bo o jej upartości powiedziały nawet ciocie w żłobku) córce, po ciężkim dniu w pracy kiedy chcę chwilę usiąść odsapnąć kilka minut, a słyszę ciągłe buczenie Lulci i próba znalezienia przyczyny buczenia kończy się fiaskiem, bo to nie, tamto, nie i to tez nie pasuje. No cóż nikt nie mówił, że będzie łatwo i kolorowo. Jeśli w domu jest małżowinka, a ja czuję, że krew mi zaczyna buzować idę i proszę jego, by zajął się Lulcią, często go jednak nie ma kiedy jestem z Lulcią do późna pracuje i wtedy chyba jedynie o pomoc mogę poprosić nasza sunię. 

I proszę Was wszystkie czytające, komentujące, nie osądzajcie, bo same kiedyś możecie znaleźć się w podobnej sytuacji ja też się zarzekałam klaps o nie, krzyki nie to nie są metody wychowawcze, ale często nasze wyobrażenia mijają się z rzeczywistością. Nie oceniajmy, a spróbujmy zrozumieć i porozmawiajmy, dajmy dobrą radę na przyszłość, by takiemu atakowi wybuchu złości dać upust by do niego nie doszło.

Na koniec powiem tak kocham moją Lulcię nad życie, nie jestem matką idealną, bo takich nie ma, ale najlepszą dla niej :*

Szczypta o Mnie

 źródło